تیم مأموریت هابل ناسا
مرکز پروازی فضایی گودارد
این تصویر حاصل از تلسکوپ فضایی هابل ناسا/ESA یک کهکشان را نشان میدهد که دستهبندی او دشوار است. کهکشانی که مورد بحث است NGC 2775 است که در فاصلهٔ ۶۷ میلیون سال نوری در صورتستارهٔ سرطان (خرچنگ) قرار دارد. NGC 2775 دارای مرکزی صاف و بیجزئیات است که خالی از گاز است و شبیه یک کهکشان بیضوی به نظر میرسد. همچنین دارای یک حلقهٔ گرد و غبار با خوشههای ستارهای پراکنده است، همانند یک کهکشان مارپیچی. پس این کهکشان چه نوعی است: مارپیچی یا بیضوی — یا شاید هیچکدام؟
از آنجا که ما میتوانیم NGC 2775 را فقط از یک زاویه مشاهده کنیم، گفتن قطعی دشوار است. برخی پژوهشگران NGC 2775 را به دلیل حلقهٔ پر پرکهای ستارهای و گرد و غبار آن، بهعنوان کهکشان مارپیچی طبقهبندی میکنند، در حالی که دیگران آن را بهعنوان کهکشان عدسی میشناسند. کهکشانهای عدسی ترکیبی از ویژگیهای هر دو نوع مارپیچی و بیضوی دارند.
ستارهشناسان هنوز دقیقاً نمیدانند که کهکشانهای عدسی چگونه شکل میگیرند و ممکن است به طرق گوناگونی شکل بگیرند. این کهکشانها میتوانند از ترکیب کهکشانهای مارپیچی با دیگر کهکشانها به وجود آمده باشند، یا اینکه گاز تشکیلدهندهٔ ستارگان را تقریباً تمام کرده و بازوهای مشهود مارپیچی خود را از دست داده باشند. همچنین ممکن است در ابتدا شبیه کهکشانهای بیضوی بودهاند و سپس گاز را بهصورت یک دیسک اطراف خود جمع کردهاند.
برخی شواهد نشان میدهند که NGC 2775 در گذشته با کهکشانهای دیگر ادغام شده است. غیرقابل مشاهده در این تصویر هابل، NGC 2775 دارای یک دنبالهٔ گاز هیدروژنی است که تقریباً ۱۰۰٬۰۰۰ سال نوری در اطراف کهکشان گسترش مییابد. این دنبالهٔ ضعیف میتواند باقیماندهٔ یک یا چند کهکشان باشد که بهطور بیش از حد به NGC 2775 نزدیک شدند و سپس کشیده و جذب شدند. اگر NGC 2775 در گذشته با کهکشانهای دیگر ادغام شده باشد، میتواند توضیحدهندهٔ ظاهر عجیب این کهکشان در حال حاضر باشد.
اکثریت ستارهشناسان NGC 2775 را بهعنوان یک کهکشان مارپیچی فلوکولنت طبقهبندی میکنند. این نوع مارپیچها بازوهای نامشخص و قطعهقطعهای دارند که اغلب «پر پرک» یا «دستهگی» ستارگان نامیده میشوند که بهصورت سستبهسست بازوهای مارپیچی را میسازند.
هابل پیشتر در سال ۲۰۲۰ تصویری از NGC 2775 منتشر کرده بود. این نسخهٔ جدید، مشاهدات طول موج خاصی از نور قرمز ناشی از ابرهای گاز هیدروژن احاطهکنندهٔ ستارگان جوان و بسیار بزرگ را اضافه میکند که در تصویر بهصورت لختههای روشن و صورتی ظاهر میشود. این طول موج اضافه به ستارهشناسان کمک میکند تا بهتر نواحی تشکیل ستارگان جدید در کهکشان را شناسایی کنند.