وسواس اندروید برای تقلید از الگوی اپل به‌نتیجه معکوس منجر شده و کاربران هزینه‌اش را می‌پردازند

بیایید به سال ۲۰۱۷ برگردیم. آیا به یاد دارید کمپین تبلیغاتی «Growing Up» سامسونگ؟ این تبلیغ یک طرفدار سرسخت اپل را در طی ده سال ناامیدی دنبال می‌کرد.

گوگل نیز خجالتی نبود؛ به نه‌چ اپل انتقاد کرد و داشتن جک هدفون را برجسته ساخت. این لحظات نشانگر هویت اندروید شدند.

اندروید، به‌همراه سامسونگ و گوگل، برندی برای افرادی بود که به آزادی، ویژگی‌ها و کمی حس عقل سلیم بیشتر نیاز داشتند.

اکنون به زمان حاضر می‌رویم. Samsung Galaxy S25 Ultra یا Google Pixel 10 Pro جدید را بر‌دارید. به‌دنبال جک هدفون بگردید؛ هیچ‌جا نیست. به‌دنبال شارژر بگردید؛ آن نیز موجود نیست.

و شکاف کارت microSD که پیش‌تر فضای ذخیره‌سازی اضافه با هزینه‌ای ناچیز می‌داد؟ به تاریخ پیوسته است. در تعقیب سودآوری اپل، تولیدکنندگان گوشی‌های اندروید به اصولی که پلتفرمشان را متمایز می‌کرد، پشت کردند.

آنچه باقی مانده یک گره‌بندی پراکنده و گران‌قیمت است. و شما، کاربر وفادار، کسی هستید که هزینه آن را می‌پردازد.

به یاد دارید زمانی که گوشی‌های اندروید برای کاربر عمل می‌کردند، نه برای برند؟

برای درک اینکه چقدر از مسیر منحرف شده‌ایم، باید به آنچه اندروید زمانی نمایانگر آن بود، نگاه کنیم. حدود سال ۲۰۱۴، در دوران طلایی‌اش، نمادهای آن زمان گوشی‌هایی همچون Samsung Galaxy S5 و LG G3 بودند.

این گوشی‌ها برای افرادی ساخته شده بودند که می‌خواستند تجربهٔ خود را شکل دهند. احتمالاً به ترکیب سه‌گانهٔ ویژگی‌هایی که دوران شکوه اندروید را تعریف می‌کردند، به یاد می‌آورید.

اگر گوشی‌تان خاموش شد، می‌توانستید پشت‌پوش را باز کنید، باتری را عوض کنید و دوباره به حالت شارژ کامل برسید.

فضای ذخیره‌سازی هیچ‌گاه مشکلی نداشت. نیازی نبود ۲۰۰ دلار هزینهٔ اضافی ذخیره‌سازی پرداخت کنید تا فضای بیشتری بگیرید. می‌توانستید کارت microSD ۱۲۸ گیگابایت را با قیمتی بسیار کمتر بخرید و تمام کتابخانهٔ موسیقی و فیلم‌تان را همراه داشته باشید.

و سپس جک هدفون ۳٫۵ میلیمتر بود. می‌توانستید هر چیز از هدفون‌های ۵ دلار ایستگاه بنزین تا هدفون‌های ۵۰۰ دلار برای صیادان صدا را به راحتی وصل کنید.

سازندگان دوست دارند بگویند برای داشتن ظاهر لوکس یا بهبود مقاومت در برابر آب مجبور شدند گوشی‌ها را مهروموم کنند و پورت‌ها را حذف کنند. اما این یک دروغ راحت‌گرفتن است.

Samsung Galaxy S5 — با باتری قابل تعویض، شکاف microSD و پشت پلاستیکی — همچنان توانست استاندارد IP67 مقاومت در برابر آب را داشته باشد.

برندهای اندروید موفقیت مالی اپل را مشاهده کردند و از آن پیروی کردند. باتری‌های چسبیده منجر به خریدهای مکرر شد. فضای ذخیره‌سازی محدود درهای سطوح قیمت بالاتر را گشود.

وعدهٔ انتخاب در اندروید نتوانست در این محیط زنده بماند. این وعده با مدل سودمحور که امروز حاکم است در تعارض بود. استراتژی تجاری پیروز شد و کاربر شکست خورد.

دنبال کردن اپل بدون درک دلیل کارکرد آن

در اینجا مسئلهٔ اصلی نهفته است. اندروید تنها اپل را تقلید نکرد؛ بلکه این کار را به‌طرز ضعیفی انجام داد. آنچه اکنون داریم نسخه‌ای از اندروید است که احساس می‌کند کمتر باز است نسبت به گذشته و کمتر صیقلی نسبت به محیط اپل.

هر بار که اندروید اپل را تمسخر می‌کرد، پیش از انجام همان کار

نفاق به سادگی نادیده نمی‌ماند. اپل ابتدا قدم می‌گذارد، اندروید تمسخر می‌کند، سپس اندروید به‌صورت ساکت همان کار را انجام می‌دهد.

وقتی اپل در سال ۲۰۱۶ جک هدفون را از iPhone 7 حذف کرد، گوگل و سامسونگ دو سال بعد را به ساخت تبلیغاتی که به زندگی با دانگل می‌خندید، اختصاص دادند.

اما تا سال ۲۰۱۷، گوگل جک هدفون را از Pixel 2 حذف کرد و سامسونگ در سال ۲۰۱۹ با Galaxy Note 10 این گام را برداشت.

وقتی اپل در سال ۲۰۲۰ شارژر را از جعبه iPhone 12 حذف کرد، سامسونگ این تصمیم را در شبکه‌های اجتماعی تمسخر کرد.

تنها چند ماه بعد، Galaxy S21 بدون شارژر عرضه شد و گوگل در سال ۲۰۲۱ با Pixel 6 این مسیر را در پیش گرفت.

سامسونگ و گوگل تماشا کردند، تمسخر کردند و سپس متوجه شدند چه مقدار پول از دست می‌دادند.

حذف پورت، بازار سودآور جدیدی برای Galaxy Buds ۲۰۰ دلار و Pixel Buds ۱۵۰ دلار ایجاد کرد.

بسته مانند اپل، اما بدون صیقلی‌گی اپل

اگر اندروید به‌راستی الگوی اپل را اجرا می‌کرد، کاربران حداقل می‌توانستند تجربه‌ای یکپارچه داشته باشند.

در عوض، آنها ترکیبی از بدترین ویژگی‌های هر دو جهان را دریافت کردند. اکوسیستم اپل ممکن است بسته باشد، اما صیقلی است.

آیفون‌ها، مک‌ها و اپل واچ‌ها به‌راحتی با یکدیگر ارتباط می‌گیرند. فایل‌ها به‌سرعت از طریق AirDrop منتقل می‌شوند و iMessage همه چیز را همگام می‌کند.

گوگل و سامسونگ هزارتوی برنامه‌ها، خدمات و پلتفرم‌هایی ساختند که با یک‌دیگر درهم‌تنیده‌اند.

اپل AirDrop داشت که به‌صورت کامل کار می‌کرد.

سامسونگ، در حکمتی بی‌پایان خود، Quick Share را راه‌اندازی کرد.

گوگل، شرکتی که واقعاً اندروید را می‌سازد، Nearby Share را معرفی کرد.

هر دو همان کار را انجام دادند. هر دو از فناوری پایهٔ یکسان استفاده کردند. اما به‌مدت طولانی نتوانستند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

دو گوشی اندروید — یکی سامسونگ، دیگری پیکسل — دو سیستم AirDrop جداگانه و ناسازگار داشتند.

یا تصور کنید ساعت هوشمند جدید Samsung Galaxy Watch 8 را خریداری می‌کنید. این یکی از بهترین ساعت‌های اندروید است. اما شما گوشی‌های پیکسل را ترجیح می‌دهید.

فکر می‌کنید دو دستگاه پرچم‌دار اندروید به‌خوبی با هم کار می‌کنند. اما این‌طور نیست. شما به‌دلیل خروج از حباب سامسونگ جریمه می‌شوید.

ویژگی‌هایی مانند ECG یا مانیتورینگ فشار خون محدود هستند. سخت‌افزار توانمند است، نرم‌افزار موجود است، اما دیوارهای برند این امکان را مسدود می‌کنند.

گوگل نیز به همان اندازه مقصر است. به‌عنوان سرپرست پلتفرم اندروید، وظیفهٔ گوگل باید بهتر ساختن کل اندروید باشد. اما به‌جای آن، بهترین جادوی نرم‌افزاری خود را به‌عنوان گروگان برای فروش گوشی‌های پیکسل خود نگه می‌دارد.

هزینهٔ کاربر اندروید بیش از پیش بالا رفته است

این تصمیم‌ها کیف پول شما را هدف می‌سازند و صبر شما را می‌سنجند. آنچه هم‌اکنون می‌بینیم مالیات جدید و اجباری برای کاربران اندروید است.

همه از اینجا شروع می‌شود؛ شما برای گوشی‌های پرچم‌دار با قیمت‌های بالای پرو، که نسبت به گوشی ۳۰۰ دلار ۲۰۱۴ ویژگی‌های کمتری دارند، هزینه می‌پردازید.

سپس دوباره پرداخت می‌کنید. یک دانگل USB‑C به ۳٫۵ میلیمتر به‌قیمت ۲۰ دلار می‌خرید تنها برای استفاده از هدفون‌های موجود که به‌طور عادی کار می‌کردند. این موضوع برای ذخیره‌سازی نیز صدق می‌کند.

با حذف شکاف کارت SD، بین پرداخت هزینه پیشاپیش برای فضای ذخیره‌سازی یا ثبت‌نام در یک برنامهٔ ذخیره‌سازی ابری گیر می‌کنید.

همچنین هزینهٔ ذهنی روزانه‌ای برای شما وجود دارد. ده دقیقه‌ای که صرف تلاش برای فهمیدن دلیل عدم همگام‌سازی ساعت Google Pixel Watch با گوشی سامسونگ می‌شود.

شما با دو نسخهٔ تقریباً همهٔ برنامه‌ها گیر کرده‌اید: پیام‌های سامسونگ یا پیام‌های گوگل؟ سامسونگ Pay یا گوگل Wallet؟ بیکسی یا دستیار گوگل؟

آزادی را نیز به فهرست چیزهایی که کاربران اندروید از دست می‌دهند اضافه کنید. به‌مدت ۱۵ سال، باز بودن، ویژگی متمایز پلتفرم بود. این همان دلیل انتخاب کاربران پیشرفته برای اندروید به‌جای اپل است.

گوگل در حال ساخت دیوار نهایی است و از توجیه امنیتی محبوب اپل استفاده می‌کند. از سال ۲۰۲۶، گوگل سیاست جدیدی برای تأیید هویت توسعه‌دهندگان معرفی خواهد کرد.

بر اساس این قانون، هر توسعه‌دهنده — حتی کسانی که برنامه‌ها را خارج از Play Store توزیع می‌کنند — باید در گوگل ثبت‌نام کرده و مدارک شناسایی دولتی و سایر مستندات شخصی را ارائه دهد.

توسعه‌دهندگانی که انتخاب به ناشناس ماندن می‌کنند، همان‌طور که بسیاری از سازندگان متن‌باز عمل می‌کنند، برنامه‌هایشان به‌طور کامل از نصب مسدود می‌شود.

و نباید تعمیرات را فراموش کنیم. وقتی باتری پیکسل یا صفحه‌نمایش Galaxy S25 خراب می‌شود، شما به همان انحصار تعمیرات پرهزینه و اختصاصی که اپل سال‌ها پیش ایجاد کرده بود، هدایت می‌شوید.

تنها دلیلی که پیشرفتی می‌بینیم (مانند طراحی ساده‌تر برای تعمیر Pixel 10 جدید) صرفاً اعمال نیک‌خواهانه نیست. این به‌خاطر این است که اتحادیه اروپا قوانین جدیدی تصویب کرد که سازندگان را ملزم می‌کند قطعات را برای هفت سال در دسترس قرار دهند.

راه‌حل تبدیل شدن به اپل نیست، بلکه ادامه‌دادن به اندروید است

گوشی‌های اندروید هرگز هدف پیشی گرفتن از آیفون را نداشتند. آنها هویت خود را به‌عنوان یک گزینهٔ جایگزین، پلتفرمی مبتنی بر انتخاب، آزادی و سفارشی‌سازی پیدا کردند.

با دنبال کردن الگوی اپل، تولیدکنندگان اندروید به‌طور چشمگیری شکست خورده‌اند. آنها یک گره‌بندی پراکنده و خصمانه برای کاربران ایجاد کرده‌اند.

آنها تمام محدودیت‌های اپل را کپی کرده‌اند در حالی که تنها نگاهی اندک از تجربهٔ «درست کار می‌کند» ارائه می‌دهند.

این وسواس، به‌نظر می‌رسد، بهترین تبلیغی باشد که اپل می‌توانست بخواهد.

راه‌حل ساخت دیوارهای بیشتر نیست؛ بلکه ساخت پل‌های بیشتر است. سامسونگ و گوگل باید تمرکز خود را بر سازگاری سیستم‌هایشان معطوف کنند.