شرکتهای فناوری در مسابقهای برای شکلدهی فیزیکی به هوش مصنوعی شرکت دارند.
توسط ویل گاتسِگن
این نسخهای از Atlantic Daily، خبرنامهای که شما را از بزرگترین داستانهای روز راهنمایی میکند، به کشف ایدههای نو کمک میکند و برترینهای فرهنگ را معرفی مینماید. از اینجا برای آن ثبتنام کنید.
اولین اتفاقی که هنگام گذاشتن عینک برایم رخ داد این بود که آهنگ «Starboy»، ترک رقصی سال ۲۰۱۶ از The Weeknd و Daft Punk، با صدای بلند پخش شد. در حالی که در یک اتاق آبی با تم فروشگاه اسکیت در شهر نیویورک—یکی از چند فروشگاه موقت متا در سراسر کشور—به کارمند کناری که دستورالعملهایش را دیگر نمیتوانستم بشنوم، بیدستوپنجه خیره شدم.
عینکهایی که امتحان کردم جدیدترین تلاش غول فناوری برای «عینکهای هوشمند» است، زیرمجموعهای از دستگاههای پوشیدنی متصل به اینترنت که بیش از یک دهه پیش به جریان اصلی وارد شدند. این عینکها با هوش مصنوعی کار میکنند و با یک لوازم جانبی دوم به نام Neural Band—یک کنترلکنندهٔ پارچهای که دور مچم میچسبید و حرکاتم را حس میکرد—قابلیت عملیات دارند. با مرور یک منوی دیجیتال شناور، بهتقریب میتوانستم موقعیتی که در نقشهٔ سادهای از شهر داشتم را ببینم؛ میتوانستم عکسی از نقطهٔ دید خود بگیرم؛ یا میتوانستم به حالت گفتوگوی زندهای وارد شوم که در آن عینکها زیرنویسهای لحظهای سخنرانان دیگر در اتاق را به متن تبدیل میکردند. در دو عملکرد اول موفق بودم، اما در سوم که ناپایدار و کند بود، کمتر موفق شدم — مشابه نحوهٔ عملکرد عینکها در نمایش زندهٔ اولیهشان در سپتامبر (مارک زاکربرگ، مدیرعامل متا، گفت: «اینکه، ام… اتفاق میافتد» دربارهٔ عدم اجرای دستورات توسط عینک در آن زمان).
اما نقطهٔ فروش اصلی هوش مصنوعی بود — نسخهای شخصیسازیشده از چتبات اختصاصی متا در داخل دستگاه فیزیکی تعبیه شده است. بهنظریه، کاربران میتوانند به اشیایی که در میدان دیدشان هستند اشاره کنند و از عینک برای دریافت زمینهٔ زنده سوال بپرسند (اگرچه این ویژگی بهنظر میرسید بهدلیل سیگنال وای‑فای ناپایدار در زمان آزمایش من دچار مشکل شد). وقتی با صدای بلند پرسیدم میتوانم بستهٔ مرغ خام را تا چه مدت بهصرفه در یخچال نگه دارم، پاسخی روی نمایشگر لنز ظاهر شد: ۱–۲ روز. درست است؛ اما چرا خودم این را روی گوشیام جستجو نمیکنم؟
این آزمایش نشانگر نکتهای آموزنده دربارهٔ روشهای تعامل ما با رایانهها بود. همانطور که رونق چتباتهای هوش مصنوعی، انتقال به محاسبات مبتنی بر پرامپت را تسریع میکند، شرکتهای فناوری در حال مسابقهاند تا راهی برای بهدست آوردن شکل فیزیکی برای فیلدهای متنی ChatGPT و سایر مدلهای بزرگ زبانی پیدا کنند — چیزی که کاربران بتوانند بدون صفحهکلید، ماوس یا صفحهنمایش معمولی آن را کنترل کنند. عینکهای متا تنها یکی از تجلیات این ایده هستند. یک استارتاپ روی گردنبند هوش مصنوعی به نام «Friend» شرط میبند؛ استارتاپ دیگری به نام Sandbar، در قالب حلقهای که حتی فرمانهای نجوا شده را تشخیص میدهد، رازداری را وعده میدهد. جذابیت این مفاهیم این است که شاید روزی بتوانند نیاز به تایپ کردن پرامپتها را حذف کنند و کاربران را از تسلط زندگی صفحهنمایشی رها سازند.
در این فناوری جزئی از کیفیت شبهرمزی وجود دارد؛ خالق Friend دستگاه خود را «یک خدا» تشبیه کرده (پاپ لئو دربارهٔ این نوع توصیفات هشدار داده است). اما تجسد کامل هوش مصنوعی شاید هنوز وجود نداشته باشد. سام آلتمن، مدیرعامل OpenAI، در گفتوگوی ضبطشدهای با جونی آیو، طراح کلیدی اپل در دوران استیو جابز، گفت: «بهقدر که تلفنها و کامپیوترها بزرگ هستند، کار جدیدی برای انجام وجود دارد». (OpenAI و The Atlantic یک مشارکت شرکتی دارند.) آیوه در اوایل امسال با OpenAI همکاری کرد تا برای محاسبات مبتنی بر پرامپت همان کاری را انجام دهد که آیفون برای تجربهٔ موبایلی کرد، گزارشها حاکی از این است که او روی یک دستگاه هوش مصنوعی «بهاندازهٔ کف دست» بدون صفحهنمایش. بههر شکلی که داشته باشد، این دستگاه پیش از دیگران، در یک نکتهٔ اساسی متمایز شده است: آن، پوشیدنی نیست.
در میان تمام خوشبینیهای فناوری دربارهٔ شکل فیزیکی هوش مصنوعی، سؤال این است که آیا کسی واقعاً یک دستهٔ جدید از دستگاهها میخواهد یا خیر. دستگاههای هوش مصنوعی مورد آزمایش قرار گرفتهاند و شکست خوردهاند. به شرکت Humane نگاهی بیندازید، شرکتی که بیش از ۲۳۰ میلیون دلار جذب کرد تا یک «پین» هوش مصنوعی بسازد. این محصول سال گذشته رونمایی شد و با نقدهای سنگین مواجه گردید؛ شرکت کمتر از یک سال پس از آن منحل شد و برای قطعات به فروش رفت. مارکس براونلی، یوتیوبر، گفت: «هر کاری که این پین انجام میدهد، یک گوشی هوشمند مدرن بهتر و سریعتر انجام میدهد». استارتاپی به نام Rabbit سال گذشته یک دستگاه دستی هوش مصنوعی عرضه کرد که نیز شکست خورد؛ مجله Tom’s Guide اخیراً گزارش داد که برخی از کارمندان این شرکت برای ماهها حقوق دریافت نکردهاند. تا کنون، عینکهای متا بهنظر میرسد موفقترین محصول از بین دستهٔ جدیدی از محصولات فیزیکی هوش مصنوعی باشند. تا ماه فوریه، این شرکت دو میلیون جفت عینک به فروش رسانده بود—عدد بسیار کمتری نسبت به «دهها میلیون» ساعت هوشمندی که اپل سالانه میفروشند. عینکها همچنین منبع درآمد نسبتاً کوچکی برای متا محسوب میشوند، که ارزش آن حدود یک و نیم تریلیون دلار است.
جذابیت زندگی بدون قید صفحهنمایشها و کاربردهای رو به رشد چتباتها میتواند مشتریان بیشتری را به دستهٔ نوظهور دستگاههای هوش مصنوعی جذب کند. اما حتی اگر مشتریان بیشتری این دستگاهها را بخواهند، انتظار اینکه بهزودی جایگزین تلفن هوشمند یا لپتاپ شوند، واقعگرانه نیست: ما به سادگی به صفحهنمایشهای موجود وابستهایم. همچنین یک عامل خجالتآور در این دستگاهها وجود دارد. چتبات متا با گفتن «Hey, Meta» فراخوانی میشود، که من آن را در مکان عمومی بهشدت ناخوشایند یافتیم. اگرچه Neural Band امکان کنترل بیصدا با حرکات دست را فراهم میکند، گفتن پرسشها به صدای بلند معمولاً سادهتر است—و بهنوعی عجیبتر. این دستگاهها همچنین ارزان نیستند: پین هوش مصنوعی شرکت Humane با قیمت ۶۹۹ دلار، بهعلاوه ۲۴ دلار هزینهٔ اشتراک ماهانه عرضه میشود. عینکهای جدید متا و باند همراه آن با قیمت آغازین ۷۹۹ دلار عرضه میشوند—قیمت مشابهی که برای یک iPhone 17 نوین هم وجود دارد.
هر چه در مسابقه برای یافتن نهاییترین دستگاه هوش مصنوعی بعدی بهدست آید، باید بهتنهایی ایستادگی کند، در خارج از دوتایی تلفن‑لپتاپ ثابتشده. اما تا کنون، خیال دنیا بدون صفحهنمایش تنها یک تخیل است—یک خیال. بدون راهی برای قانع کردن کاربران که صفحهنمایشهای فعلی خود را رها کنند، یک دستگاه هوش مصنوعی تنها بار دیجیتال را افزایش خواهد داد.
پس از برگرداندن عینکها به کارکنان متا، سوار قطار R شدم تا به دفترم برگردم. حدود یک دقیقه پس از سوار شدن، تقریباً تمام صفحهنمایشهای خودرو—از نوارهای مستطیلی طولانی تا پنلهای نصبشده بالای صندلیها—با رنگ آبی عمیق چشمک زدند. سرم را بلند کردم؛ این یک تبلیغ برای عینکهایی بود که تازگی آنها را تجربه کرده بودم. همهٔ نشستههای زیر آن، مشغول استفاده از تلفنهای هوشمند خود بودند.