تیم مأموریت هابل ناسا
مرکز پروازی فضایی گودارد
آژانس فضایی اروپا/هابل و ناسا، اف. بلفیوره، ج. لی و تیم PHANGS‑HST
این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا/آژانس فضایی اروپا به یک کهکشان میپردازد که طبقهبندیاش دشوار است. کهکشان موردنظر NGC 2775 است که تقریباً ۶۷ میلیون سال نور در صورتستارهٔ سرطان (خرچنگ) قرار دارد. NGC 2775 دارای مرکزی صاف و بدون ویژگی است که خالی از گاز است و شبیه یک کهکشان بیضوی بهنظر میرسد. همچنین حلقهٔ غباری با خوشههای ستارهای پراکنده دارد، همانند یک کهکشان مارپیچی. پس این چه نوع کهکشانی است؟ مارپیچی، بیضوی یا شاید هیچیک؟
از آنجا که میتوانیم NGC 2775 را فقط از یک زاویه ببینیم، تعیین دقیق آن مشکل است. برخی پژوهشگران این کهکشان را بهدلیل حلقهٔ پر از ستارگان و غبار شبیه پرهای پرندگان، بهعنوان یک کهکشان مارپیچی طبقهبندی میکنند، در حالی که دیگران آن را بهعنوان یک کهکشان لنزوزی میدانند. کهکشانهای لنزوزی ویژگیهایی مشترک با کهکشانهای مارپیچی و بیضوی دارند.
ستارهشناسان هنوز دقیقاً نمیدانند کهکشانهای لنزوزی چگونه شکل میگیرند و ممکن است بهروشهای مختلفی تشکیل شوند. این کهکشانها میتوانند کهکشانهای مارپیچی باشند که با دیگر کهکشانها ترکیب شدهاند یا بهدلیل تقریباً تمام شدن گازهای شکلگیرندهٔ ستارگان، بازویهای مارپیچی خود را از دست دادهاند. همچنین ممکن است از ابتدا شبیه کهکشانهای بیضوی بوده و سپس گاز را به صورت یک دیسک جمعآوری کرده باشند.
شواهدی وجود دارد که نشان میدهد NGC 2775 در گذشته با کهکشانهای دیگری ترکیب شده است. در این تصویر هابل، این کهکشان دمِ گاز هیدروژنی دارد که تقریباً ۱۰۰٬۰۰۰ سال نوری دور از آن کشیده شده است؛ این دم کمرنگ میتواند باقیماندهٔ یک یا چند کهکشان باشد که بهزیاد به NGC 2775 نزدیک شده و سپس کشیده و جذب شدهاند. اگر NGC 2775 در گذشته با کهکشانهای دیگر برخورد داشته باشد، میتواند دلیل ظاهر عجیب امروز این کهکشان باشد.
اکثریت ستارهشناسان NGC 2775 را بهعنوان یک کهکشان مارپیچی پچپچ طبقهبندی میکنند. مارپیچیهای پچپچ دارای بازوهای نامنظم و قطعشده هستند که غالباً بهصورت «پرهای پرندهوار» یا «دستههای ستارگی» توصیف میشوند که بهصورت نازک و پراکنده یک بازو را تشکیل میدهند.
هابل پیش از این در سال ۲۰۲۰ تصویری از NGC 2775 منتشر کرده بود. این نسخهٔ جدید، بازتابسنجی بهموجی خاص از نور قرمز را که توسط ابرهای گاز هیدروژن اطراف ستارگان جوان و پرجرم بهدست میآید، به تصویر اضافه میکند؛ این نور قرمز بهصورت تودههای روشن و صورتیرنگ در تصویر دیده میشود. این باند اضافی نور به ستارهشناسان کمک میکند تا بهتر مکانهای شکلگیری ستارگان نو در کهکشان را شناسایی کنند.