وقتی کارآفرینان جسور متوجه میشوند که مقدار عظیمی از سنگهای معدنی به ارزش چند تریلیون دلار در فضا با سرعت بالا در حال عبور است، فرصتی را میبینند. مشکل تنها یک سؤال است: چطور این سنگهای بسیار گرانقیمت را به زمین منتقل کنیم تا بفروشیم؟ شرکت نوپای TransAstra مستقر در لسآنجلس در حال توسعه کیسهای قابل بادشدن برای ضبط شهابسنگهاست. بله، یعنی بستهبندی این سنگها در یک کیسه. کیسهی ضبط این شرکت ماه گذشته در ایستگاه فضایی بینالمللی آزمایش شد. علاوه بر رؤیای کلوندیک در ستارگان، این کیسه کاربردهای عملی دیگری نیز دارد؛ از جمله جمعآوری آشغالهای فضایی.
TransAstra اعلام میکند که در حال توسعه کیسههای ضبط در شش اندازه مختلف است. به گزارش سیانان، این اندازهها از میکرو تا خیلی بزرگ متغیرند. دومین کوچکترین سایز با موفقیت در درپوش ایستگاه فضایی بینالمللی آزمایش شد. این دستگاه به طول یک یارد (حدود ۰.۹ متر) در خلاء میکروگرانشی بهطور کامل باد شد و سپس بسته شد. این استارت‑آپ اهداف بزرگتری دارد؛ برنامهریزی برای ساخت بزرگترین کیسهای که توانایی بهدست آوردن یک شهابسنگ به وزن ۱۰٬۰۰۰ تن را داشته باشد. TransAstra پیش از این دوازده تلسکوپ زمینی برای جستجوی شهابسنگهای مناسب برای استخراج در اختیار دارد. این تلسکوپها به نام «ساتر» (Sutter) نامیده شدهاند که به کارگاه ساترمیل، نماد طلایکشی کالیفرنیا، ارجاعی است. بنیانگذار شرکت، جوئل سرسل، گفت:
«آنها بهسرعت بسیار کم در اطراف زمین میچرخند، در فاصلهای تنها چند میلیارد کیلومتر. ما پیشاپیش میدانیم صدها جسم از این دست در کجا قرار دارند و برنامه داریم اولینشان را در سال ۲۰۲۸ بهدست آوریم — امری که بهنظر ما انقلاب صنعتی واقعی را در فضا بهوجود خواهد آورد.»
آشغال فضایی یک مسئلهٔ بسیار جدیتر است
اگرچه TransAstra به دنبال ثروتی بینظیر است، ابتدا باید گامهای ابتدایی را بردارد تا بتواند به پیشرفتهای بزرگتر برسد. آشغالهای فضایی ساخته شده توسط انسان در مدار، یک مسألهٔ اساسی است که میتوان با کیسههای قابل بادشدن به آن پرداخته شد. این استارت‑آپ در سپتامبر، پنجمیلیون دلار سرمایهگذاری خصوصی و بودجه دولتی بهدست آورده است تا کیسههای خود را مقیاسبندی کند. با این حال، سازمانهای دولتی مانند ناسا و نیروی فضایی ایالات متحده نیز به جذب آشغالهای فضایی فکر میکنند. دستگاههای این شرکت میتوانند برای جابجایی ماهوارههای خراب به مکانهای امن استفاده شوند تا از برخورد با وسایل فعال جلوگیری شود.
آشغالهای فضایی بهتدریج به مسألهای بسیار مهم تبدیل میشوند؛ زیرا پروازهای فضایی روز بهروز بیشتر میشوند. بازگشت شِنژو‑20 چین به دلیل برخورد آشغالهای مدار با سفینه در حالی که در ایستگاه فضایی تیانگون مستقر بود، به تعویق افتاد. مهندسان پس از کشف ترکهای ریز در یکی از پنجرهها، این کپسول آسیبدیده را برای بازگشت خدمه ناامن دانستند. به همین دلیل، خدمه شِنژو‑20 با استفاده از کپسول بازگشت شِنژو‑21، که مأموریت جایگزینی بود، به زمین بازگشتند.