ایلان ماسک با وجود وسواسش برای «چندسیارهای کردن حیات» و «گسترش آگاهی به سوی ستارگان»، همچنان گاهی اوقات نگرانی خود را در مورد انسانهای روی کره زمین ابراز میکند.
و البته به همین دلیل است که میخواهد جلوی نور خورشید را بگیرد.
روز دوشنبه، ماسک در شبکه اجتماعی خود، ایکس (توییتر سابق)، از طرح بزرگ خود برای نجات بشریت از چنگال فاجعه اقلیمی رونمایی کرد؛ طرحی که با کمک چیزی اجرا میشود که شباهت بسیار زیادی به داستان فیلم «ماتریکس» دارد.
ماسک در توییتی که به نظر میرسید بیمقدمه باشد، نوشت: «یک منظومه ماهوارهای بزرگ هوش مصنوعی که با انرژی خورشیدی کار میکند، قادر خواهد بود با ایجاد تنظیمات جزئی در میزان انرژی خورشیدی که به زمین میرسد، از گرمایش جهانی جلوگیری کند.»
مدیرعامل اسپیسایکس در حال حاضر یک منظومه عظیم متشکل از تقریباً ۹۰۰۰ ماهواره استارلینک در مدار زمین دارد که اگرچه در حال حاضر جلوی نور خورشید را نمیگیرند، اما در جلوگیری از رصدهای واضح اخترشناسان از دورترین نقاط کیهان، کارشان را فوقالعاده انجام میدهند.
وقتی یکی از طرفداران از او پرسید که این ماهوارهها چگونه میتوانند چنین تنظیمات دقیقی را در میزان انرژی خورشیدی ورودی به سیاره ما، بدون برهم زدن ثبات اقلیم، انجام دهند و در مورد درگیریهای احتمالی که بر سر کنترل چنین سازوکار قدرتمند جهانی به وجود خواهد آمد چه فکری کرده است، ماسک پاسخ داد: «بله.»
او افزود: «برای جلوگیری از گرمایش یا حتی سرمایش جهانی، تنها به تنظیمات بسیار جزئی نیاز است. زمین در گذشته بارها به یک گلوله برفی تبدیل شده است.»
مسدود کردن نور خورشید برای کاهش تغییرات اقلیمی، مفهومی که با عنوان مهندسی ژئوی خورشیدی (یا به بیان فنیتر، اصلاح تابش خورشیدی) شناخته میشود، موضوعی بسیار بحثبرانگیز و جدی در جامعه علمی است. اکثر دانشمندان معتقدند که این کار امکانپذیر اما فوقالعاده پرخطر است. اقلیم یک سیاره کامل، سیستمی عظیم و پیچیده است و تقریباً قطعی است که مسدود کردن نور خورشید، به هر روشی، عواقب ناخواسته به همراه خواهد داشت. و زمانی که این کار اجرا شود، دیگر راه بازگشتی وجود ندارد.
به عبارت دیگر، این یک اقدام از سر ناچاری تلقی میشود؛ هرچند اینکه اصلاً چنین گزینهای در دست بررسی است، خود نشانه وخامت اوضاع کنونی است. آزمایشهایی در این زمینه برنامهریزی شده که برخی از آنها با موانع قانونی روبرو هستند. یک روش به نام «درخشانسازی ابرهای دریایی» شامل تزریق ذرات آئروسل به ابرها برای افزایش بازتابندگی آنهاست تا بتوانند نور خورشید بیشتری را به فضا بازگردانند. اما به طور کلی، رایجترین روش، «تزریق آئروسل استراتوسفری» است که در آن ذرات مواد شیمیایی مانند دیاکسید گوگرد را در لایههای بالایی جو آزاد میکنیم تا تابش خورشید را منعکس کنند.
نکته قابل توجه این است که هیچیک از این روشها شامل یک منظومه ماهوارهای جهانی و همهجا حاضر هوش مصنوعی که سهم ما را از نور خورشید تعیین کند، نمیشود. از طرفی، شاید ماسک در مقیاس زمانی چنان گستردهای فکر میکند که درک آن برای ذهنهای ضعیف ما که در زمان حال زنجیر شدهاند، ممکن نیست. او در پستی که طرح ماهوارهای خود را تشریح میکرد، با ارزیابی یکی از طرفداران موافقت کرد که این میتواند یک «ویژگی منطقی» برای یک تمدن نوع دوم کارداشف باشد. این تمدن فرضی آنقدر پیشرفته است که میتواند با ساختن یک ابرسازه در اطراف خورشید، مستقیماً از تمام انرژی آن استفاده کند؛ چیزی که بشر آشکارا فاصله بسیار زیادی تا دستیابی به آن دارد و اگر اصلاً ممکن باشد، احتمالاً هزاران سال طول میکشد تا به آنجا برسیم. (او پیش از این گفته بود که جدیدترین ماهوارههای استارلینک او «مسیر» رسیدن به تمدن نوع دوم کارداشف هستند.)
ماسک اظهار داشت: «بله، این بخشی از ملزومات آن است.»
بیشتر درباره تغییرات اقلیمی: دانشمندان درباره تلاش برای کمنور کردن خورشید جهت خنکسازی زمین هشدار میدهند