این تاخیر واقعاً مرا خسته میکند.
واجر ۱، دورترین جسم ساخت بشر از زمین، در آستانهٔ رسیدن به فاصلهٔ یک روز نوری از ما است؛ یعنی مسافتی که نور در یک روز طی میکند. بهگفتهٔ ساینسکلاک، این فضاپیما در ۱۵ نوامبر ۲۰۲۶ مسافت ۱۶٫۱ میلیارد مایل یا ۲۵٫۹ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد — ۴۹ سال، ۲ ماه و ۱۰ روز پس از پرتابش. این بدان معناست که فضاپیما با سرعت تقریباً ۳۷٬۳۰۰ مایل در ساعت (بیش از ۶۰٬۰۰۰ کیلومتر در ساعت) یا بیش از ۱۰ مایل در ثانیه حرکت میکند. در فاصلهٔ کنونیاش، ارسال فرمان به واجر ۱ حدود یک روز زمان میبرد و پاسخگویی نیز یک روز دیگر طول میکشد.
ناسا واجر ۱ را در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ برای کاوش سیارات گازی غولپیکر مشتری و زحل و برخی از ماههای آنها پرتاب کرد و این مأموریت را در نوامبر ۱۹۸۰ به پایان رساند. پس از ده سال، سازمان فضایی مأموریت واجر بینستارهای را آغاز کرد تا فضاهای خارج از حاشیهٔ منظومه خورشیدی را بررسی کند. تا سال ۲۰۰۴، این فضاپیما به ناحیهای رسیده بود که باد خورشیدی در آن کم سرعت میشود و در سال ۲۰۱۲ به فضای بینستارهای وارد شد.
این فضاپیما با سه ژنراتور ترموالکتریکی رادیواستاتی (RTG) تغذیه میشود که پیشبینی میشود تا دههٔ ۲۰۳۰ دوام بیاورد؛ بنابراین هنوز میتوانیم چند سال دیگر از واجر ۱ بهرهمند شویم. در سال ۲۰۲۳، سفر آن تقریباً بهطور ناگهانی متوقف میشد؛ وقتی یک خطای بیت یا خرابسازی، خطای جدی حافظهای ایجاد کرد که مانع ارسال تلهمتری برای حرکت و تنظیم فضاپیما شد. خوشبختانه، دانشمندان و مهندسان توانستند این مشکل را برطرف کنند و به واجر اجازه دادند تا مأموریت خود را ادامه داده و دادهها را از دورافتادهترین نقاط فضا جمعآوری کند.
اگرچه حس میکنیم واجر ۱ مسافتی عظیم از زمان پرتابش طی کرده است، این مسافت در مقایسه با مقیاس کیهان بسیار ناچیز است. پروکسیما قنطورس، نزدیکترین ستاره به منظومه خورشیدی ما، در فاصلهٔ چهار سال نوری قرار دارد؛ یعنی حتی با سرعت فعلی واجر ۱، برای رسیدن به آن حداقل ۷۳٬۰۰۰ سال زمان خواهد برد. در آن زمان باتریهای آن خیلی زود خالی میشدند، اما ناسا یک ضبط طلایی بر روی فضاپیما نصب کرد به امید اینکه یک تمدن بیگانه آن را پیدا کند و در آیندهای دور ارتباط برقرار کند.